ទស្សនៈខ្លះបានលើកឡើងថា ហេតុផលដែលគេជ្រើសរើសថ្ងៃរនោចខែភទ្របទដើម្បីប្រារព្ធពិធីបុណ្យកាន់បិណ្ឌ និងភ្ជុំបិណ្ឌ ព្រោះពេលវេលានោះព្រះចន្ទពុំសូវមានពន្លឺ ហើយចេះតែងងឹតទៅៗ ដែលជាឱកាសយមរាជដោះលែងពួកប្រេតទាំងនោះឱ្យមករស់នៅលាយឡំជាមួយមនុស្សចាំទទួលភោគផលដែលបងប្អូនកូនចៅញាតិសន្ដានធ្វើបុណ្យឧទ្ទិសឱ្យ ព្រោះពួកប្រេតទាំងនោះខ្លាចពន្លឺណាស់ ។
នៅក្នុងគម្ពីរព្រះត្រៃបិដកពុទ្ធសាសនាបានពន្យល់ថា មនុស្សដែលស្លាប់ទៅតែងនឹងបានទៅកើតនៅទីឋានផ្សេងៗតាមកម្មរបស់ខ្លួនដែលបានសាងមក ។ មនុស្សចិត្ដអាក្រក់ដែលបានធ្វើបាបកម្មនានា លុះស្លាប់ទៅតែងតែកើតជាប្រេត៤ប្រភេទ គឺប្រេតដែលចិញ្ចឹមជីវិតដោយខ្ទុះឈាម ប្រេតស្រេកឃ្លានអាហារជានិច្ច ប្រេតដែលភ្លើងឆេះជានិច្ច និងប្រេតដែលចិញ្ចឹមជីវិតដោយផលដែលបុគ្គលដទៃឧទ្ទិសទៅឱ្យ ។
ដោយយល់ពីនិស្ស័យរបស់ប្រេត ទើបអ្នកប្រាជ្ញនិយមជ្រើសរើសចំថ្ងៃរនោចគឺចាប់ពី១រោច ខែភទ្របទរហូតដល់១៥រោចខែភទ្របទ ព្រោះពេលវេលានោះព្រះចន្ទពុំសូវមានពន្លឺ ហើយចេះតែងងឹតទៅៗ ដែលជាឱកាសនោះ ដែលយមបាលដោះលែងពួកប្រេតទាំងនោះឱ្យមករស់នៅលាយឡំជាមួយនឹងឋានមនុស្សលោកចាំទទួលភាគផលដែលបងប្អូនកូនចៅញាតិសន្ដានឧទ្ទិសឱ្យ ព្រោះពួកប្រេតខ្លាចពន្លឺណាស់ ។
ប្រសិនបើរយៈពេល១៥ថ្ងៃនៃពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះ ពួកប្រេតដើររកគ្រប់វត្ដពុំបានឃើញបងប្អូនញាតិសន្ដានណាទៅធ្វើបុណ្យបញ្ជូនកុសលឱ្យទេ ពួកគេនឹងអត់បាយអត់ទឹកស្រេកឃ្លានអាហាររងទុក្ខវេទនាយ៉ាងក្រៃលែង ហើយនឹងជេរប្រទេចផ្ដាសាដល់បងប្អូនញាតកាទាំងឡាយឱ្យហិនហោចទ្រព្យសម្បត្ដិ ព្រាត់ប្រាសឪពុកម្ដាយ ប្ដីប្រពន្ធ កូនចៅ ញាតិផៅទាំងប្រាំពីរសន្ដាន ហើយរស់នៅទាំងក្តីក្តៅក្រហាយ ។
ហេតុនោះនៅពេលដែលដល់ខែដល់ថ្ងៃដល់រដូវបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌដែលមានរយៈពេល១៥ថ្ងៃ គឺចាប់ពីថ្ងៃកាន់បិណ្ឌទី១ រហូតដល់ថ្ងៃ១៥រោច ឬហៅថាថ្ងៃភ្ជុំបិណ្ឌ ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរនៅតាមភូមិឋាននីមួយៗបាននាំគ្នាធ្វើបាយ ម្ហូប អាហារជាចង្ហាន់យកទៅប្រគេនព្រះសង្ឃ ដើម្បីឧទ្ទិសកុសលផលបុណ្យដល់ញាតកាទាំងប្រាំពីរសន្ដាន ដែលបានចែកឋានទៅ ដោយគេមានជំនឿថាពេលអ្នកស្លាប់ទៅនោះនឹងបានទទួលនូវផលបុណ្យជាចំណីអាហារយ៉ាងស្កបស្កល់ ហើយនឹងបានរួចចាកទីដ៏ថោកទាបទៅកាន់សុគតិភពជាក់ជាមិនខាន ៕
